Spaljivanje tijela je u našem narodu oduvijek predstavljalo neznabožački običaj. Istina, Bog je dopuštao kaznu sažegnućem ognja zbog velikih i nepopravljivih grijehova na stanovnike Sodome i Gomora. Kad su Turci htjeli da hrišćansku vjeru najviše obesvete i da se Srbima najviše narugaju, onda su uzeli mošti Svetog Save, i pred licem svih ih na Vračaru spalili.
Kad je u pitanju sahranjivanje hrišćana, Crkva ima jasan stav i odluku, koje nije mijenjala, evo, više od stotinu godina: „Ne dozvoljava se opelo nad pokojnicima koji žele da im se tijelo spali!”. Ta odluka, donesena prije više od sto godina od strane najviših tijela SPC, takva nepromijenjena, potvrđivana je 1938, 1953, 1967, 1968, i poslednjnji put 1988. godine.
Mnoge koji su prisustvovali ispraćajima pokojnika pred kremaciju, ipak zbunjuje činjenica da se na pojedinim pojavljuje sveštenik i vrši opelo. To se dešava u slučajevima kada se porodica, svakako, bez znanja pokojnika, usled nedostatka grobnog mjesta a želeći da pokojnik bude sahranjen u porodičnom grobu, ili nekih drugih razloga, sama odluči za ovaj način sahranjivanja. Imajući u vidu da ovaj nepravedno nametnuti čin pokojniku ne može biti razlog da ga još i Crkva nepravedno kažnjava, lišavajući ga dostojanstvenog ispraćaja uz opelo sveštenika, Crkva je decidno odredila: „Ako je spaljen po svojoj volji, zabraniti mu sve, a ako je spaljen protiv njegove volje, dozvoliti mu sve!”. Otuda se porodica prije opela preko sveštenika mora obratiti propisano taksiranom molbom nadležnom episkopu za odobrenje opela.
http://pravoslavlje.spc.rs/broj/1040/tekst/ako-hristos-ne-vaskrse-uzalud-je-vjera-nasa/print/lat