Opet politika?! Nisam zato postavio ovaj tekst, a nisam ga namenio ni ljudima koji pišu o svemu sem ofilmu.

Ono sto jeste odlika „Na mlecnom putu” to je - poezija. U nasoj kinematografiji koja bezi u eksterijer, u zavorene prostore da tamo sakrije siromastvo produkcije , pa pravi crne socijalne drame ili još crnje posledice politike, pravo je osvezenje videti film u eksterijeru, u kome se kuca rusi od poljupca, ljudi lete, a zivotinjska dusa vredi koliko i covekova.Staviti zavidnu kolicinu simbola u dva sata i nešto filma, a da to funkcieonise, e to je kvalitet. Nisam dugo video film koji je uslikana poezija, reziser opet ima svoju omiljenu u setnju kroz zanrove. Zapravo, cudo je to steo covek sa 65 godina zivota ima vise kreacije i hrabrosti da isproba nešto novo u odnosu na generacije mlađih srpskih rezisera koji igraju na sigurnu rutinu. Veoma originalan film.

Ja shvatam da su generacije odrasle na novom etabliranom „filmu radnje”, u kome sem ogoljenog događaja ništa nije važno, a unutrasnji svet, metafore i deuge trice i kucine samo su „intelektualna preseravanja”. Zato ovaj film, koliko vidim, ili vole ili ga ne razumeju, pa i ne podnose. Tako i treba. Mora se usposavtiti granica između umetnosti i trivijalnog.

Uzegred, pada mi na pamet kako bi recimo Bergman prosao kod generacije odrasle na forenzicarima i njihovim prijateljima. Kamenovanje?

„I nije cudo da je taj bosanski medjed Kusta izabrao bas Andrica za svoju inspiraciju. tj. tako mu je nalozeno, jer je i Andric bio rezimski pisac, koji je isto samo iz politickih razloga i po direktivi proglasen za ”velikog„ pisca a da pri tome nije imao nikakve stvarne kvalitete. Bio je beskarakterno djubre, poltron i plagijator i definitivno agent sistema i establishmenta bas kao i svi drugi koje sam nabrojao: Tito, Putin, Kusta... itd, itd... lista je povelika... A vi nastavite da se palite i zharite mashuci jugoslovenskim zastavama i svrsavajuci na Mikija Manojlovica... takođe velikog fejkera i masonchinu. :D”
___________________________________
Čuo si za Lažu Lazarevica? Ne mislim na pesnika i pisca već na dr. Može da ti pomogne.

A što se tiče filma...Batali to.To je KGB izmislio.

Đorđe Bajić (Siti magazin):

Posle svetske premijere u Veneciji 9. septembra 2016. godine i beogradske premijere na otvaranju 45. FEST-a, „Na mlečnom putu” je stigao u srpske bioskope. Vredi li ga pogledati? Još kako! A pročitajte i zbog čega.Raskošni, produkciono zahtevni filmovi su prava retkost u srpskoj kinematografiji –prevashodno zbog hroničnog nedostatka novca, ali i zbog sklonosti većine naših reditelja ka kamernom i kamernijem izrazu. U tom kontekstu, Na mlečnom putu Emira Kusturice predstavlja kuriozitet u srpskoj filmskoj ponudi. U pitanju je ostvarenje kome savršeno pasuje epitet „raskošan”. To obilje, to prelivanje krasi sve aspekte ove ljubavne drame sa elementima fantastike smeštene u bosansku vrlet tokom ratnih 1990-ih...
Na mlečnom putu je nastavak linije koju je Kusturica započeo u filmu Arizona Dream, a onda do savršenstva doveo u Podzemlju i Crnoj mački. U pitanju je veliki, bučan film koji bombarduje sva čula. Srpska verzija traje 140 minuta (15 više u odnosu na međunarodnu), a od prve do poslednje scene gotovo da nema predaha, te će frenetičan ritam zasmetati onima naviknutim na suptilniji pristup i manje intenzivne nadražaje. Od samog početka je jasno da ponuđeno ne treba sagledavati u realističnom ključu – a kako radnja odmiče ovo postaje sve očiglednije. Svi oni koji su očekivali reljefni prikaz bosanskog rata biće duboko razočarani...Fatalna žena u Kusturicinom filmuFatalna žena u Kusturicinom filmuRat je prikazan kao gotovo neprekidno ispaljivanje rafala, njegovi mehanizmi nisu ogoljeni, a likovi su „bačeni” u svu tu pometnju da se snađu kako znaju i umeju – najčešće se odlučujući da, dok još mogu, što intenzivnije uživaju u životu. Svira se, peva, jede, opija, šenluči… Prikazano neretko podseća na igranu, dertom zadojenu verziju čuvenog američkog animiranog serijala Luni tjuns – likovi lete u vazduh, završavaju zaglavljeni u zupčanicima ogromnog starog sata, prevrću se i padaju, sve je u neprestanom pokretu, sve to „začinjeno” brojnim scenama u kojima životinje potcrtavaju bajkoviti prosede i epski naboj priče (soko Ljubica, jastreb Hektor, magarac Toni, medved Medo, pas Crni i ovan Rogan).

Kusturica glumac postiže odgovarajući ton, u njegovim plavim očima se mešaju seta i nada, a posebno su efektne scene u kojima deli ekran sa svojim partnerkama – Monikom Beluči i Slobodom Mićalović. Slavna italijanska glumica je, naravno, glavni mamac, a njena fetišizacija je nešto što se očekivalo i što je, treba naglasiti, Kusturica veoma uspešno sproveo u delo. Mlada je žena-misterija, satkana od snova i pene, idealizovan prikaz žene koja gotovo kao i da nije sa ovoga sveta (ili je barem tako sagledavamo kroz Kostine oči). U fizičkom smislu bila je ovo veoma zahtevna uloga za Belučijevu (posebno u pretposlednjem činu koji se, praktično, sastoji od jedne duge scene potere koja, siguran sam, predstavlja omaž središnjem segmentu kultnog omnibusa Tri Aleksandra Petrovića iz 1965. godine), ali je ona je na sve izazove uspešno odgovorila – uključujući i učenje brojnih replika na srpskom jeziku. Ipak, bez obzira na upečatljivu i centralnu ulogu italijanske glumice, Sloboda Mićalović je uspela da se izbori za poziciju dominantne „rasne crnke”... U tehničkom pogledu film odlikuje izvrsnost u svim ključnim domenima (fotografija, montaža, scenografija, kostim; sve to uz efektnu muzičku podlogu rediteljevog sina Stribora Kusturice), dok je više pažnje trebalo posvetiti pojedinom kompjuterskim efektima (posebno su problematične dve scene u kojima se ogromna kompjuterski generisana zmija rve sa junacima) i miksu zvuka (u bučnim scenama teško je čuti sve replike – što neće predstavljati problem za one koji film gledaju s titlom). Na mlečnom putu predstavlja dobrodošao dodatak Kusturičinoj impresivnoj filmografiji i, bez sumnje, njegov najbolji film u ovom veku. Da li ga vredi pogledati na velikom platnu? Definitivno.

Vi o mobilnim, a ovo je filmska tema, drage kolege. I bilo bi dobro da se i o drugim filmovima ponekad ovako otvore teme. Evo još jedan osvrt na film pokupljen sa nekih portala, ako vam može pomoći da odete u kino i pogledate film ili da odustanete:
_____________________________________

Poezija na filmu

Umjesto zbirke poezije, Emir Kusturica je napravio filmovanu lirsko-epsku poemu o čovjekovoj sudbini, nazvavši je „Na mliječnom putu”. Kao i u svakoj poeziji, i u ovom filmu ravnopravni su stvarnost i mašta, ono što se dešava, ono što će se desiti ili se moglo desiti ili se nikada neće desiti.

Jer, sva vremena koja čovjek doživi i sve ono što je prošlo ili dolazi, ili nikada neće doći, a moglo je - prirodne su etape u jednoj sudbini i jednoj poemi.

Svaki stih je novi život, pa je i svaki dan života nova šansa za komediju ili tragediju za suze ili smijeh. Poezija ne pravi razliku između duše čovjeka, životinje i prirode - pa te razlike nema ni i u snoviđenju Kusturičinog filma, koji je i vatromet i emotivno groblje simbola i metafora, bilo da su biblijske, literarne, ili su raskošan pomen eks-srpskom i eks-jugoslovenskom filmu.

Filmovana poema o dušama koje ne žive svoje živote, prepuna je buke, smijeha, suza, ali najviše lirskog ćutanja simbola. Ta ćutanja rječitija su od bilo kojeg monologa ili dijaloga.

„Na mliječnom putu” je napola njegoševska epika prepuna grube nježnosti i poetične mistike, a napola sugestivna lirska patetika Laže Kostića ili Vladimira Petkovića Disa.

Ništa nije moguće i ništa nije nemoguće. Pod uslovom da čovjek ima zrno dobrote, kojom štiti sebe od drugih i druge od sebe.

Otuda glavni lik Kosta, koji je /formalno nepostojeći/ narator ove filmske poeme, nosi sa sobom otvoreni kišobran kao opipljivu metaforu, štiteći sebe, ali ne od bajkovitog hercegovačkog sunca, već od pravih metaka i lažnog života, a druge od svog bespomoćnog i nježnog fatalizma.

Samo je jedan izbor, ali on definiše sudbinu svakog živog stvora - jesi li krstonoša ili sizifovac? Smislena žrtva ili zaludno rasipanje energije /kreacije/.

Kosta bira kameni krst, žrtvujući ostatak života da bi okajao svoje grijehe prema nevinim ovčijim dušama koje je potjerao u pakao da bi sačuvao svoju ljubav. I, prema ženi koja ga je sačuvala od sopstvenog pakla.

Krv ovaca /još jedan biblijski motiv/ ostaće na njemu sve dok se rana ne zatvori velikim kamenim grobom. U kojem su zajedno sahranjene duše nevinih i duše zaljubljenih. Čak i Kostina, koja je, naizgled, preživjela.

Kroz poetiku svakog kadra, u koji uvijek stane neki djelić života, kao što i u najmanji stih može stati bilo koja, ili čija, sudbina, Kusturica slika ljude, životinje i prirodu, koji se odlično razumiju u svom nerazumjevanju. I nadopunjuju u svojoj usamljenosti. Kao tuga i radost, smrt i život, nada i beznađe.

Poštujući filozofiju poezije, kroz slatki i opori nektar simbola i metafore, autor i glavni glumac /pjesnik i režiser/ pravi svijet u kome ljudi lete, jer misle da to mogu, kuća se ruši od poljupca, a zmije spasavaju ljude.

Monah i medvjed dijele slatku naforu ispomoći, dvije žene se bore za jednog čovjeka koji je njihova propast, jedan časovnik ljubomorno i razmetljivo kuca svoje vrijeme braneći se od svakoga ko dira u svetost njegovog računanja svijeta, a priroda pobjeđuje najutreniranije vojnike.

Iako Mlada u ovom filmu izgovara ključnu rečenicu da postoji „potjera od koje se ne može pobjeći”, i ona i Kosta i sve duše koje hode po „mliječnom putu” ne odustaju sve dok postoji makar mala šansa da „preskoče svoju sjenu”, da prežive izlazak iz sopstvenog doživotnog zatvora - svoga tijela i svoje sudbine.

Smješten između simbola i banalnog života, između nemoći koja vlada ljudima i neslućenih moći kojima ljudi vladaju, „Na mliječnom putu”, kao niz poetskih pokretnih slika opstaje u stalnim žanrovskim „miksanjima” kojima radnja, kao i svaki dan života uostalom, obiluje.

Smjenjuju se melodrama, komedija, horor, akcija, mjuzikl... ali sve vrijeme likovi idu samo jednim putem, biranim ili nametnutim, hipnotisani svojim stremljenjima i najtajnijim željama i strastima, koje ih na kraju ubijaju. Čak i u poeziji.

Mali je korak između dželata i žrtve. I taj izbor, kao što i ovaj film-poema pokazuje, često nije pitanje svojevoljnog odabira, već hir sudbine ili ljubavi, koja je slijepa. Kao i pravda.

U masovnoj poetskoj grobnici Kusturičinog filma „Na mliječnom putu” sahranjeni su svi akteri ove lirsko-epske tročinke, a i glavni junak je mrtav za sve, sem za svoju posthumnu misiju.

Svi filmovi Emira Kusturice opsesivno slikaju utopijski svijet, koji nestaje pod udarom realnog života - života van poetskog svijeta.

Bilo da je riječ o porodici koju uništavaju politika i rat /„Doli Bel”, „Otac na službenom putu”, „Život je čudo”/ ili zemlji koju ubijaju oni na koje se oslanjala /„Andergraund”/.

U ovom filmu sve mijenja dolazak tajanstvene žene u sredinu u kojoj je vrijeme zaglavljeno u stanju permanentnog rata i ratnog primirja. Njeno pojavljivanje okončaće rat i ubiti one koji su ga preživjeli.

Taj fatalistički paradoks, koji bi mogao da bude zapisan na grobu bilo kog čovjeka, opjevan je u ovom filmu epski nježno i lirski grubo, u formi filma i jezikom poetskih znakova.

Za razliku od mljekara Koste, monah Kosta nema zaštitnika, pa makar to bio i donkihotovski kišobran. On se ne brani od života, jer mu je život nametnuo jedan od uobičajenih paradoksa - uzeo ovozemljsku nadu, ali dao onostrani smisao. Nedovoljan za život, ali neophodan za poeziju.

Mljekar je hranio zmije, a monaha hrani ljubav. I jedan i drugi su pjesnički likovi, koliko i junaci iz narodne epske poezije.

„Na mliječnom putu” je emotivno zavodljiv i iskustveno mučan poetski nekrolog o ljudskoj sudbini. Raskošno vizuelan u vatrometu metafora.

Da bi u ovom filmu poetska originalnost bila zaokružena do svoje neporecivosti nedostaje samo jedna stvar - da u svijetu poezije i likovi izgovaraju stihove umjesto filmskih replika.

I to je jedina zbilja važna zamjerka filmu „Na mliječnom putu”, koji dosljedno prati trag blistavog i hajdučkog stiha Petra Petrovića Njegoša: „Neka bude što biti ne može”.

Zajcova montaza je odlicna. Film može da vam se svidja ili ne, ali kada neko rezolutno prica o onome u šta se ne razume, onda bi ljudi mogli da steknu pogresan utisak. Ovo na momente jeste montazno zahtevan film, pogotovo u drugom delu, ali je veoma dobro uradjeno - odrzana je dinamika, a sacuvana kreativnost i metaforicnost.

Dobri moj studente, film je cista poezija. A u poeziji, kao sto je neko napisao, ne vrede ista pravila kao u zivotu. Otuda i ljudi lete, a kuce se ruse od poljubaca. Danas, generalno gledano, postoje, dve vrste onoh koji gledaju filmove:
BUKVALISTI, ono koji film prate pojavno - znaci golu radnju, pricu. Od praznjenja creva, seksa, ubisva, jurnjave, teskih socijalnih drama...itd itd... Sve sto iskace iz bukvalizma - nije „normalano”, a ako nije normalno, onda „nije ni dobro”. Generacije su odrasle na takvom filmu.
I postoje ono koji shvataju da je svako umetnicko delo - pogled autora na svet. Na Mlecnom putu nećeš shvatiti ako nisi skorije procitao koju zbirku pozeije, ako nisi pogledao sve sto valja od eks ju filma itd.. Slikovno gledano (tu se slazem sa zenom), ovo je izuzetan film, rezija je odlicna (Kusturica je u fantazmagorijama od Doma za vesanje, a tada je i postao ozbiljan reziser). Film ide od crne kemedije, preko melodrame do mjuzikla.
Prepun je simbola (koji nisu krivi ako neko ne poznaje njihovo znacenje). Mene interesuje peoezija u tom filmu. A nje ima na sve strane. Ekstremno je teško i hrabro uci sa poezijom u danasnji bioskop. Ove nije najbolji, ali je najpoeticiji film ovog autora. Verovatno i najzatvoteniji, u smislu širokih biskopskih masa.
I reći da je loše rezeiran, loše montiran(?!)itd je, bez uvrede, obična besmislica. Sva od ti price mogla bi da sama bude film.

Kuturica sa 65 godina pokusava da ide u novim pravcima,nije ziheras. A to cenim.

Flma ima mana. Naravno. Anarhizam je uvek bio prisutan kod ovog autora, često i samodpadnost. Ali, toliko talenta i ideja izbija iz scena njegovih filmova, da je to oprostivo.